گروهی از جوانان، به مناسبت روزهای عید، کارزاری را تحت عنوان «لبخند عیدی با رهبران آینده» از چندی به این‌سو راه‌اندازی و برای حدود ۱۰۰ کودک خیابان، کمک جمع‌آوری و توزیع کردند.این شمار جوانان طی برنامه‌ای که در رستورانت «نوی صوفی» برگزار شده بود، به تعداد ۱۰۰ جوره لباس و کفش برای کودکان خیابان هدیه کردند. فریحه ایثار، یکی از بنیان‌گذاران این کارزار، هدف از راه‌اندازی این برنامه را در قدم نخست تقویت فرهنگ فعالیت‌های رضاکارانه به ویژه یاری‌رسانی به کودکان بی‌بضاعت بیان داشت و اضافه کرد: «راه‌اندازی برنامه‌های آگاهی‌دهی برای کودکان دست‌فروش به منظور جلوگیری از سوء استفاده‌های جنسی، منع اجرای کارهای شاق، جلوگیری استخدام در گروه‌های جنایت‌کار و دوری کودکان از فعالیت‌های تروریستی است.»
خانم لیمه انوری یکی دیگر از اعضای این کارزار، دست‌گیری از کودکان بی‌بضاعت را از مسوولیت‌های وجدانی و ایمانی، این قشر محروم جامعه می‌داند. در ضمن اضافه می‌کند: «نهادهای مسوول مکلف‌اند با در نظر داشتن وضعیت کنونی کودکان خیابانی برنامه‌های طولانی، میان‌مدت و کوتاه‌مدت را جهت بهبود وضعیت اقتصادی، روانی و تعلیمی این قشر مد نظر بگیرند.»
رویا، خالده، عبدالرحیم، شمس، محمد آقا، دیانا و… کودکانی‌اند که از صبح تا شام، با کفش‌های پینه‌دوزی شده و پاهای پر از آبله، خیابان به خیابان دنبال لقمه‌نانی برای خود و خانواده‌ی‌شان‌اند؛ کودکانی که دست‌های کوچک‌شان از دشواری‌های روزگار ترک برداشته و بزرگ‌ترین دغدغه‌شان، داشتن غذایی برای خوردن، لباس و کفشی برای پوشیدن، کتاب‌چه و قلمی برای نوشتن است.
هم‌چنان، اجرای کمدی، سخنرانی‌های انگیزشی و روان‌شناسانه و صرف طعام از بخش‌های دیگر این برنامه بود.
این در حالی است که دغدغه‌های کودکان دیگر کشور‌ها می‌تواند، پیش‌رفت هرچه بیش‌تر برابر با تکنولوژی، رفتن به فضا و ماورای زمین، رسیدن به رده‌ی بلند علمی، سیاسی و اقتصادی است، اما در مقایسه با آن، خواست جدی کودکان افغانستان، فقط زنده ماندن و لقمه‌ای نان است.
احمدجاوید رشیدی کارشناس حوزه حقوق کودکان، یکی از سخنرانان برنامه‌ی «لبخند عیدی با رهبران آینده» بود که در زمینه اظهار داشت: «کارزارهای آگاهی‌دهی، ایجاد شماره تلفن اختصاصی برای رسیده‌گی به آزار کودکان، برگزاری جلسات با والدین و سرپرست‌های قانونی اطفال، از راه‌کارهای جلوگیری از انواع بدرفتاری با کودکان به شمار می‌رود.»
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل، کودکان زیر سن ۱۸ سال را که بیش‌تر وقت خود را بدون سرپرستی و نظارت بزرگ‌سالان، به مشاغل رده پایین می‌گذرانند، کودکان خیابانی می‌خواند. بنا بر این، بر اساس آخرین آمار‌ی که وزارت کار، امور اجتماعی شهدا و معلولین نشر کرده است، ۱.۹ میلیون کودک کارگر در افغانستان وجود دارد که از این شمار ۱.۲ میلیون کودک، مصروف کارهای شاق‌اند و از هر سه کودک خیابانی یکی گدایی می‌کند. در کنار این کودکان خیابانی در معرض خطر سوء استفاده‌های جسمی، روانی و جنسی قرار دارند.
در کنار عوامل دیگر، فقر، جنگ، مهاجرت، ناآگاهی از حقوق کودکان، معتاد بودن پدر و مادر، بیماری والدین و ده‌ها مورد دیگر را می‌توان از دلایل افزایش کودکان خیابانی برشمرد. در ماه جدی سال پیش، سازمان دیده‌بان حقوق بشر در گزارش سالانه‌اش اعلام کرد که بیش از ۱۰ هزار نفر از غیرنظامیان در سال ۲۰۱۸ میلادی در نتیجه جنگ و خشونت‌ها در افغانستان کشته و زخمی شده‌اند که یک سوم این قربانیان را کودکان تشکیل می‌دهند. هم‌چنان در ماه پیش، سازمان بین‌المللی حمایت از کودکان یا «سیف د چیلدرن» در گزارشی اعلام کرد که در دو سال گذشته در افغانستان از هر ۱۰ کودک تلف شده در رویدادهای هراس‌افگنانه، هشت کودک قربانی مواد انفجاری بوده‌اند. این سازمان، آمار تلفات کودکان در سال ۲۰۱۷ میلادی را سه هزار و ۱۷۹ تن اعلام کرده است که ۲۵۱ تن این قربانیان، دختر هستند.
گروه جوانان برگزار کننده‌ی این کارزار، در گذشته نیز، با راه‌اندازی برنامه‌های رضاکارانه در عرصه‌های معارف و زنان، فعالیت‌های چشم‌گیری داشته‌اند که می‌توان کارزار «هدیه کتاب، ادای رسالت» و کارزار «نه! به آزار و اذیت زنان، مصونیت حق هر زن است» را نام برد.
