روز جمعه ی گذشته، روز آخر نمایشگاه بادام باغ بود. من همان روز آنجا رفته بودم. در آنجا صحبت از قرارداد، فروش و کیفیت محصولات زراعتی همچون سیب، کچالو، پیاز، ماست وطنی وغیره بود. در آن روز قرارداد های زیادی بین بازرگانان به امضا رسیدند و باز دیدکننده گان نیز به طورعمده و پرچون از محصولات و فراورده های وطنی خرید کردند. چهاردهمین نمایشگاه زراعتی در بادام باغ کابل از تاریخ 2 میزان الی 4 میزان 1393 خورشیدی برگزار شد. این نمایشگاه روز نخست با سخنان آصف رحیمی، وزیر زراعت و آبیاری کشور افتتاح گردید. وی گفت که این نمایشگاه به خاطر رشد کشاورزی در کشور و ابتکار های تازه در این بخش راه اندازی شده است.
شفیق حکیمی سرپرست سکتور خصوصی وزارت زراعت و مسوول این نمایشگاه می گوید که نمایشگاه زراعتی سلا یک بار در بادام باغ کابل برگزار می گردد. در این نمایشگاه 200 غرفه مختلف از محصولات زراعتی کشور وجود داشت. وی افزود که محصولاتی که به نمایش گذاشته شدند از تمام ولایت ها بوده است. روز جمعه مردان، زنان و کودکانی زیادی برای بازدید و تفریح آنجا آمده بودند. در صحن نمایشگاه روی سکو از دو باند بزرگ آهنگ شاد بخش می گردید که یک فضا امیدوار کننده را خلق کرده بود. بادام باغ یک فارم تحقیقاتی می باشد که مربوط وزارت کشور می باشد. این باغ در منطقه ی سرای شمالی قرار دارد. از طرف شما به سرکوتل، از طرف جنوب به کارته پروان، از طرف غرب به بند قرغه و ولسوالی پغمان و از طرف شرق به ساحه مارکیت میوند متصل می باشد. روی تپه این باغ از دور کلمه «صلح» به چشم می خورد، چیزی که خیلی در این کشور وجود دارد. اهالی سرای شمالی صبح ها روی تپه ی بادام باغ ورزش می کنند.
در این نمایشگاه در ضمن نمایش فراورده های زراعتی، صنایع دستی زنان افغانستان و فراورده های تاجر ها نیز به چشم می خوردند.
در یکی از غرفه ها زنی میانسالی در حال معرفی کردن «زیورات دستی» به یکی از بازدید کننده گان است. او مینا خاشعی مسوول صنایع دستی خود کفا می باشد. وی می گوید که این زیورات دستی همه اش توسط زنان در منطقه ی دشت برچی کابل درست می شوند. در این غرف بیشتر دختران و پسران جوان می آمدند و دست بند و گردنبند می خریدند. در گوشه ای از نمایشگاه، چشمم به غرفۀ یک زن و مردی دوخته می شود. این غرفه کنار غرفۀ مینا خاشعی است. حسینا محبوبی، رییس شورای زنان ولسوالی استالف و فضل احمد افسر قوای هوایی می باشند. فضل احمد 52 ساله و حسینا 42 ساله می باشند. آن ها زن و شوهر هستند. لحظه ای در باره چگونه گی گذاشتن ظروفشان روی میز با همدیگر مشوره و سپس صادقه جر و بحث می کنند. آن ها ظروف دستی اهالی استالف را در غرفه ی شان به نمایش گذاشته اند. ای ظرف ها معروف به «کولاری» می باشند. استالف یکی از ولسوالی های کابل می باشد که در شمال پایتخت قرار دارد. محصولاتی که در این نمایشگاه به نمایش در آمده بود را می توان از قبیل شیر، ماست، دوغ، قیماق، پنیر، آب میوه، سیب، انگور،گیلاس، خیار، کچالو،پیاز، زعفران، ترشی و عسل نامبرد. درگوشۀ دیگر از نمایشگاه به غرفه ای از ولایت دایکندی سر می خورم. مسوولش نوریه رحیمی می باشد. آن ها محصولاتی که در دایکندی درست شده اند را به نمایش گذاشته است. مثل عسل، دوغ چوپان، قورت، خورجین، قالین، گلیم، توپ فوتبال و والیبال. عبدالله سادات، 24 ساله می باشد. او از کیفیت محصولات وطن راضی باشد. عبدالله از این نمایشگاه ماکارونی، مرچ وطنی، لوبیا، توت خریده است.
عبدالمقیم 35 ساله است، او همراه پسر کوچکش، یوسف به نمایشگاه بادام باغ آمده است. وی می گوید که از گذشته ها خیلی خوب شده ایم، در هر بخش پیشرفت های در کشور دیده می شود اما کافی نیست. عبدالمقیم ماست وطنی، روغن بادام، روغن زیتون، خریده است. او از بسته بندی ماست وطنی راضی می باشد اما می گوید که این محصول وطن در بازار خیلی کم یافت می شود، نتیجه آن می شود که در دستر خوان هر شهروند کابل، ماست پگاه ایرانی باشد. وی می گوید که در بخش میوه جات پیشرفت های خوبی داشته ایم. در قدیم یک جمله طنز گونه در مورد افغانستان بود:(افغانستان سوزن درست کرده است اما آرا سوراخ نتوانسته است) اما حال تشکیل حکومت «وحدت ملی» را به فال نیک بگیریم و اگر تا هنوز سوزن درست نکرده ایم سوزن درست کنیم و آن را هم خودمان سوراخ کنیم.